Dat is als psycholoog of therapeut niet leuk om te horen. Maar ik herken er wel wat in. Als ik ergens een praatje houd, begin ik tegenwoordig met de vraag wie het afgelopen jaar bij een arts is geweest. Ruim de helft van de mensen steekt dan hun hand op. Als ik vervolgens vraag wie het afgelopen jaar bij een psycholoog of therapeut is geweest, wordt er vaak eerst niet of wat twijfelend gereageerd. Als ik daarna zeg dat het ook telt voor je moeder of buurvrouw, komen er een paar vingers. Terwijl er toch echt jaarlijks 1,2 miljoen patiënten zijn in de GGZ. Dus ongeveer 1 op de 8 zou toch de hand op moeten steken. Nou niet dus! Rondom psychische problemen hangt toch nog wel wat terughoudendheid. Daar praat je liever niet over, en al helemaal niet op feestjes…
Tot ik laatst op een feest was. Ik kwam een man tegen die ik van vroeger kende, maar 20 jaar niet gezien had. Ja… een vriendin en… 3 kinderen. Zijn vader leefde nog, zijn moeder niet meer. Inmiddels ook gescheiden van zijn eerste vrouw. Zij was meer van vrouwen gaan houden en hij had haar alle ruimte geboden om dat te ontdekken. Dat was wel moeilijk geweest. Hij verhaalde hoe hij in de knoop gezeten had en dat hij zo blij was dat hij bij een psychotherapeut was geweest en dat die ‘m zo goed geholpen had. Dat ‘ie nou ook snapte wat er fout gegaan was in zijn huwelijk en wat zijn aandeel er in geweest was. Dat hij door dat inzicht nu ook in staat was om samen met z’n ex de kinderen op te voeden. En vooral dat ‘ie zonder belasting een nieuwe relatie aan kon gaan. Ook dat ‘ie weer ging trouwen en dat allemaal dankzij die therapeut. Hij was er zo trots op!
Nou, ik ben benieuwd wie er op een feestje wel eens zo’n enthousiast verhaal, vol van trots, heeft gehoord over psychologische hulpverlening.