Gedeformeerd door 3 jaar werk in de geestelijke gezondheidszorg heb ik gezocht naar de toekomst van de psycholoog. En warempel, ook daar had een trendwatcher een visioen op. “ Wie helpt onze psyche de wereld tussen virtueel en echt te overbruggen?” Dat is natuurlijk een prachtige nieuwe business voor psychologen. Iedere tijd kent zijn eigen problemen en het zou natuurlijk naïef zijn om te denken dat psychische problemen niet mee veranderen. We zien dat natuurlijk al bij gameverslaving. Onze jeugd, en inmiddels ook volwassenen besteden vele uren aan gaming en hebben daarmee contact met medespelers over de hele wereld. Ze spelen ’s nachts en slapen overdag, vergeten te eten en zich te verzorgen en beschouwen de gaming als hun echte leven. En wie zegt dat het dat niet is! Een brug slaan tussen de echte wereld en de virtuele wereld …
Als je er over nadenkt, is dat vreemd. Bij mijn kinderen is de virtuele wereld geïntegreerd met de echte wereld. Ze horen bij elkaar en lopen door elkaar heen. Ik ben een oude zeurpiet die niet snapt dat virtueel ook echt is. Net zo echt als een boek waarvan oude mensen zeggen dat het goed is voor de fantasie, om kennis te vergaren of om bij weg te dromen. Dat is precies wat de virtuele wereld ook biedt. De psycholoog van de toekomst zal niet bezig zijn met de brug tussen de virtuele en de echte wereld. De gezondheidszorgpsycholoog zal zich richten op waar het niet goed gaat met mensen. En soms zal dat zijn omdat er geen goede verbinding is tussen de twee werelden. En dan heb je een probleem. En dan kan een goede psycholoog helpen. Je zult er dan ook best een DSM-metje op kunnen plakken. Nee hoor, de psycholoog heeft toekomst.