En huiselijkheid. Hoe houd je dat gevoel vast? Ik denk vooral door er voor te zorgen dat onze gasten zich welkom voelen. Dus, onze medewerkers staan ‘s-morgens bij de voordeur om de wat onwennige deelnemers en docenten mee te nemen naar hun lokaal en ze de weg te wijzen in ons nieuwe pand. Dat is het belangrijkste instrument om huiselijkheid te creëren. Maar ook ons servies en bestek in het restaurant. Allemaal afkomstig van de kringloopwinkel en met de meest fantastische designs uit de vijftiger, zestiger, zeventiger, tachtiger, negentiger en nulste jaren. Dat slaat aan bij onze cursisten. Her en der verwondering over de prints van diertjes, kroontjes, bloemetjes, hoofdjes en lijntjes op onze borden. “Zo zou ik dat thuis ook wel willen”, hoor ik iemand zeggen.Tussen de middag oogt ons restaurant huiselijk. Het lijkt gelukt. De deurdrangers staan te strak afgesteld. Gevolg: de deuren klappen met een rotklap dicht zodat alle muren trillen. Weinig huiselijk, maar met een ronde met de schroevendraaier binnen een uurtje opgelost.
Kijken welke kinderziektes er de komende weken nog uit gaan komen! En dan kunnen we weer doorgaan met waar het echt om gaat: De versterking van onze opleidingen, inhoudelijk en organisatorisch. Aan de kleurtjes en de huiselijkheid zal het niet liggen.
Marrik van Rozendaal,
directeur.