Ik ben ooit afgestudeerd op schaalvergroting in de non-profitsector. De ondertitel was “binge-eating”. Als maar meer opslokken, als maar groter worden en niets doen om je conditie te verbeteren. De non-profitsector en de zorg lijden aan binge-eating. Ik studeerde af in de tijd van Pim Fortuyn. Hij had het altijd over de menselijke maat die verloren was gegaan. Fout patsergedrag van bestuurders en directeuren. Besturen op afstand. Alsmaar hogere salarissen. Inmiddels weten we allemaal dat grote bestuurlijke monsters niet goed zijn voor kwaliteit van zorg, onderwijs of hulp. En toch gaat het gewoon door. We weten nu ook allemaal dat regels en protocollen niet leiden tot betere zorg, onderwijs en hulp. En toch gaat dat gewoon door. Zo gaat dat. We willen het allemaal niet, maar het gaat gewoon door. Jij probeert dat te doorbreken. Nogmaals: Hulde. Ik neem alle regels die je voorstelt voor lief. Ik denk niet dat die nou echt het verschil gaan maken, maar één regel zal dat verschil wel gaan maken. Namelijk regel 9: Geef mantelzorgers de mogelijkheid direct maatregelen af te dwingen wanneer de kwaliteit van de zorg tekortschiet.
Daarmee leg je de macht weer waar die hoort, bij degene die zelf belang heeft bij de zorg. Dat zou het leidende principe moeten zijn. Als je dat lukt, dan dwing je de overheid, zorgverzekeraars, directeuren en bestuurders op de knieën. Dat is de enige manier om het systeem van bureaucraten en technocraten te verslaan. Duw door op regel 9. Hulde aan regel 9. Na vandaag hebben we het voortaan over de regel 9 doctrine, het post regel 9 tijdperk.