Waarom zou je je als beroepsgroep die nu een jaar of 30 structureel wordt opgeleid (en pas sinds een jaar of 10 met een substantiële omvang) vergelijken met een groep waarvoor al meer dan 100 jaar wordt opgeleid? Die voorsprong haal je nooit in. Ik hoor ook vaak dat artsen de onenigheid achter gesloten deur houden en naar buiten toe een front vormen. En dat psychologen dat juist andersom doen; achter de schermen zijn ze het over het meeste wel eens, naar buiten toe vergroten ze de verschillen uit. Of dat zo is weet ik niet. Ik hoor dat alleen maar.
Ik las een artikel in de NRC dat de helft van de jonge artsen weleens denkt over stoppen. Omdat de werkdruk te hoog is en de begeleiding op de werkplek slecht is en artsen in opleiding taken krijgen waar ze nog niet aan toe zijn. Het is een nogal ontluisterend artikel: Helft jonge artsen denkt weleens over stoppen.
Het artikel hangt de vuile was nogal buiten. Bij het lezen vroeg ik me af of de voorbeelden uit het artikel ook bij onze opleidingen tot BIG-psycholoog of BIG-orthopedagoog kunnen voorkomen. Ik moet daar een antwoord op hebben, want in tegenstelling tot geneeskunde zijn er in de psychologie en pedagogiek onafhankelijke opleidingsinstellingen, (de RINO’s), verantwoordelijk voor zowel het theoretische gedeelte als het praktijkgedeelte van de opleiding. Als onafhankelijke opleidingsinstelling zitten we er bovenop om de structuur en kwaliteit van de praktijkopleiding in de gaten te houden. En we grijpen ook nogal eens in als we vinden dat het niet goed gaat. Bijvoorbeeld omdat de rollen binnen een praktijkinstelling niet goed gescheiden zijn, opleidelingen een te hoge productie moeten maken of de werkbegeleiding te wensen overlaat. Wij adviseren de CRT nogal eens om onder voorwaarden te erkennen of om een erkenning in te trekken. En volgens mij is dat een stuk beter dan toezicht op afstand en de opleiding onder eigen verantwoordelijkheid van een ziekenhuis te laten uitvoeren.
Hebben de psychologische en pedagogische opleidingen niet een structuur die veel beter past bij de huidige tijd? Ik denk dat psychologen en pedagogen blij moeten zijn met een scheiding van rollen en verantwoordelijkheden binnen de opleidingen. En ook met sterke en stevige opleidingsinstituten als de RINO’s. De laatste jaren is het toezicht door de FGzPT sterk verbeterd. Al met al is er in ieder geval op dit gebied geen reden om naar de geneeskunde te verwijzen als lichtend voorbeeld. Ik kan me van een geval herinneren waarin gedreigd werd om de erkenning van een opleidingsziekenhuis in de geneeskunde in te trekken omdat er een slechte opleidingscultuur was. Ik wil niet zeggen dat dit binnen de psychologische en pedagogische opleidingen schering en inslag is, maar in ieder geval komt het wel vaker voor. Zijn in dit opzicht de psychologische en pedagogische opleidingen niet het lichtend voorbeeld voor specialistische vervolgopleidingen? Laten we dat denken eens even omdraaien! Tis maar eens suggestie.
Marrik van Rozendaal