In de media-explosie rondom de zwarte lijst kon je vaak een filmpje zien van een oude vrouw in een rolstoel, die door twee verzorgers uit die stoel getild werd en het daarbij uitschreeuwde van de pijn. De vrouw in de rolstoel heeft een heup gebroken en het is natuurlijk vreselijk om te zien dat zij zo’n pijn heeft. Maar…. Ik vraag me alsmaar af hoe dat filmpje gemaakt is. Iemand met een camera zegt tegen twee verzorgers: “Als jullie nou die vrouw met die gebroken heup eens uit de stoel tillen, dan gaat ze gillen en als ik dan film kan ik dat daarna viral laten gaan en kunnen alle mensen in Nederland zien hoe erg het met de zorg gesteld is.” En tegen die vrouw met de gebroken heup: “Wel goed gillen en er ook een beetje bij kreunen, dan maakt u echt indruk.”
Wat ben je voor zieke geest als je de pijn van een patiënt filmt, zelfs lijkt te ensceneren, en er zelf maar bij gaat staan en vooral niets doet. Dat is voorbehouden aan journalisten maar niet aan iemand uit de nabijheid van een patiënt. De ouders van Jolanda Venema hebben een wezenlijke impact op de zorg gehad door de foto wereldkundig te maken van hun verstandelijk beperkte dochter die vastgeketend was. Daar sprak iets van waarachtigheid uit. Dit filmpje kwam mij voor als niet zo waarachtig. Schaam u meneer of mevrouw die dit filmpje heeft gemaakt. Steek zelf eens de handen uit de mouwen. Bah!