Jim van Os heeft de laatste maanden behoorlijk van zich laten spreken. Het pamflet 'Een nieuwe GGZ' heb ik van harte ondertekend. Het pleidooi van hem en zijn koempels om het in de GGZ over een andere boeg te gooien heeft mijn sympathie. Hoewel zijn idee in de Zembla-uitzending van 20 april, om te komen tot meer wijkgerichte GGZ-instellingen die snel zouden moeten kunnen opschalen, niet getuigt van veel organisatorisch inzicht. Het zijn structuuroplossingen en uiteindelijk zal de patiënt de richting bepalen van de toekomstige vorm van de GGZ.
Die Zembla documentaire over Martijn (autistisch, verslaafd en psychotisch) die een huis en een tuintje wil, gaf naar mijn idee een erg simpel beeld over zware psychische problematiek in Nederland. En die wijkgerichte GGZ gaat dat echt niet oplossen. Ik ben in een eerdere baan in een grote stad hoofd wijkgericht werken geweest. Daardoor weet ik dat de wijkgerichte aanpak ook zijn begrenzingen heeft. Zeker voor heel moeilijke gevallen. In die grote stad moest het wijkgericht werken aan elkaar verbinden wat formeel gescheiden was. Nou, soms lukte dat en vaak ook niet. Mensen laten zich niet vangen in een wijk. Dus dat pleidooi van Van Os in het geval van Martijn kwam mij wat opportunistisch voor.
Toch eens even terugluisteren wat Van Os zei over leven met DSM. Dat kan tegenwoordig gewoon op je mobiele telefoon als je even ergens zit te wachten. De schrijver van het boek ‘Leven na DSM’ blijkt Puk Schievink te zijn. Een nieuwe ster in psy-land? Nee, het blijkt een boek te zijn over DSM, de doorstart van de Nederlandse Staatsmijnen, in een internationaal chemiebedrijf. Dutch State Mines. Een hele andere DSM dus. Daar ga ik met mijn vrij associëren.