Leontien heeft haar Brabantse tongval verloren en met een harde g vertelde ze haar gelikte verhaal. Een verhaal van vallen en opstaan, van dwangmatig gezond willen zijn, van winnaar en tegelijk verliezer zijn. Maar ook een verhaal over liefde en steun van geliefden. Gewoon Mooi. Ook mooi dat ze haar eigen ervaring inzet in haar Leontienhuis waar meiden met een eetstoornis rust, ruimte en aandacht krijgen.
Ze vertelde dat ze na het eerste deel van haar carrière, toen haar eetproblemen op z’n ergst waren, ze lichamelijk en geestelijk hersteld was en een comeback als sportster maakte. Ze was 12 kilo aangekomen, was gezond en sterk. De eerste wedstrijd van haar comeback was een criterium in Schijndel. Ik veerde op. Wat leuk, Schijndel wordt genoemd, dacht ik. Komt mijn dorp toch een beetje op de kaart te staan. Ik stootte mijn buurvrouw aan: “Daar kom ik vandaan”, liet ik haar een beetje trots weten. Leontien vertelde door: “En toen riepen de mensen lang de weg. ‘He Tinus, mi zon dikke reet kunde toch nie fietse!” Ik zakte terug in mijn stoel. Ja hoor, Schijndel werd weer eens fijntjes op de kaart gezet. En het ergste is, ik hoor het ze nog roepen ook. Ik zeg maar nooit meer dat ik uit Schijndel kom.
Marrik van Rozendaal
Directeur RINO Zuid